Als je eigen zoon voor dé club van Nederland mag uitkomen en ‘het clubblad’ zoekt artikelen, dan laat een tekstschrijvende voetbalvader (en bovendien voetballende tekstschrijver) die kans niet onverzilverd. Lees hier mijn bijdrage voor het Infomagazine van SC Feyenoord in september 2013.
Wakker worden!
Een nieuw seizoen. Nieuwe trainers. Nieuwe jongens: Rico, Mikai en Jaden. En wat de gemoederen vooral de eerste paar weken bezig hield: het nieuwe trainingspak. Want dat blauw? Dat kan toch niet met dat groen? Wat is het eigenlijk voor blauw? Felblauw? Het blauw van de lucht? Delfts Blauw? “Die vorige waren tóch mooier? Veel chiquer,” mompelen de nieuwbakken F1/F2-voetbalmoeders als onze mannen vol trots in hun nieuwe pakkies het kunstgras van Varkenoord opdraven.
Geen flauwekul
“Eéééh jongens, wakker worden!” roept trainer Leen, die het uiterste vergt van zijn nieuwe welpen. En niet alleen tijdens de wedstrijddagen, vooral op de training. Juist met trainen! Héééérlijk vinden ze het. Er is tijd voor flauwekul. Maar nu is het tijd voor de focus. “We gaan net zolang door tot het goed gaat.”
Gaatje
Brutaal zijn ze. Altijd lol trappen. Maar minutenlang zie ik een groep die toch écht dat partijtje aan het eind van de training wil doen. Ze gaan stevig aan de bak. Opperste concentratie. Tot het gaatje. En de beloning is mierzoet: een wedstrijdje van tien minuten én een aai over de bol van trainer Leen en Dane.
Tenuetje trekken
Moraal van het verhaal? De messen zijn geslepen. De competitie is begonnen. Den Haag, Delft, Maassluis, Nieuwenhoorn… maak je borst maar nat. Geen getreuzel. Geen gepluk. Geen gedoe met veters. Of dat je haar niet goed zit. Of erger nog, dat je teammaatje een beetje aan je tenue staat te trekken. Dat verdomd mooie Middellandse Zeeblauwe trainingstenue.