Als je eigen zoon voor dé club van Nederland mag uitkomen en ‘het clubblad’ zoekt artikelen, dan laat een tekstschrijvende voetbalvader (en bovendien voetballende tekstschrijver) die kans niet onverzilverd. Lees hier mijn bijdrage voor het Infomagazine van SC Feyenoord in maart 2014.
Een maatje te groot
Begin maart 2014 zijn de competities van F1 en F2 al wel gespeeld. Met nog een paar wedstrijden te gaan staan beide teams fier bovenaan zonder puntverlies. De gevaarlijkste nummer 2 nadert op 11 punten. En afgelopen week is de magische grens van 100 doelpunten ook gepasseerd…
Tikkies terug
Leuk voor die gassies natuurlijk. Want doelpuntenmachines zijn het, stuk voor stuk. Maar hoe zit dat eigenlijk met de doelpuntenkillers? De hele wedstrijd bewaren zij de focus en moeten het doen met die paar ‘tikkies terug’. Het handjevol momenten dat de tegenstander uitbreekt, staan zij er. En bij een vrije trap of een corner hoor je Ivar en Max hun strijdkrachten met een stoere kinderkeeperstem wegzetten: “Wasim… mannetjuh. Nick… muurtjuh!”
De vuist gebald
Hun medespelers razen en tieren over het veld, terwijl zij op de middellijn wachten tot ze die knuist weer kunnen ballen: “Yes, goal!”. Ze zien dat het goed gaat. En toch… stiekem hopen ze dat de bal een keertje doorschiet, zodat zij zich weer even kunnen laten gelden. Want keepen – ook bij een winning team – blijft een kwestie van kijken, positie kiezen, uitkomen, nee… toch terug, inschatten, coachen en wakker blijven.
Reuzen
De koppies staan nét even wat strakker tijdens oefenwedstrijden. Wanneer de 1 meter 32’s van onze F1 en F2 het moeten opnemen tegen de reuzen van plaatselijke E-selecties. Maar ook dan zijn ze niet uit het veld te slaan. Vooruit, fysiek is het pittig, maar met uithoudingsvermogen, inzet en inzicht maken onze mennekes nog steeds het verschil. Ze zijn een maatje te groot. Lengte doet er niet toe.